اثر هشت هفته تمرین والیبال با و بدون پیش پرش بر اجراء، کوفتگی عضلانی تأخیری و تقلا

زمینه: در تمرینات پلایومتریک حرکات شبیه سازی شده با مهارت های اصلی ورزش مورد نظر با هدف افزایش توان بازیکن بکار برده می شوند. هدف این مطالعه، اثر سنجی 8 هفته تمرین پلایومتریک با و بدون مانع کوتاه بر ارتفاع پرش و کیفیت مهارت های اسپک و سرویس والیبالیست های دختر ماهر بود. روش شناسی: به روش تصادفی جفت شده، 20 والیبالیست زن ماهر 14 تا 27 ساله در دو گروه تمرینی با و بدون مانع قرار گرفتند. برنامه تمرینی دو گروه مشابه و شامل سه جلسه تمرین 5/1 ساعته در هفته برای 8 هفته بود. در هر جلسه تمرینی، 30 دقیقه از وقت به تمرینات پلایومتریک اختصاص می یافت. گروه با مانع این تمرینات را با استفاده از یک مانع (3 در 3 در 60 سانتیمتری) مقوایی توپر انجام می دادند. وجود مانع موجب می شدکه انجام پیش پرش اجباری شده و پرش در محل دقیق تری صورت پذیرد. میزان کوفتگی عضلانی تأخیری و تقلای آزمودنی ها توسط مقیاس های تخصصی هفته-ای یک بار اندازه گیری شد تا اطمینان حاصل شود که فشار تمرینات دو گروه مطالعه همسان است. میزان پرش توسط آزمون پرش سارجنت اصلاح شده و کیفیت مهارت اسپک و سرویس با آزمون های تخصصی در دو مرحله پیش و پس از دوره ی تمرین اندازه گیری شد. تحلیل آماری از طریق تحلیل واریانس برای داده های مکرر انجام شد. یافته ها: در سه آزمون پرش عمودی، مهارت اسپک، و مهارت سرویس تفاوت بین گروهی و تعاملی گروه ها غیر معنادار بود (05/0 ? p). این به معنای همسانی دو گروه تجربی و شاهد از ابتدا تا انتهای تحقیق است. به هرحال، تفاوت های درون گروهی هر سه آزمون مهارتی معنادار و به معنای پیشرفت معنادار دو گروه بود. در پرش عمودی، گروه با مانع 9/2 و گروه بدون مانع 9/1 سانتیمتر پیشرفت نمود (006/0=p و 66/9=(18و1)f). در انواع اسپک، گروه با مانع حدود 40% و گروه بدون مانع حدود 22% پیشرفت نمود (032/0?p و 41/5?(18و1)f). در مهارت سرویس، گروه با مانع 47% و گروه بدون مانع 31% پیشرفت نمود (000/0=p و 96/27=(18و1)f). در طول 8 هفته تمرین، هر دو گروه از حیث تقلا مشابه بودند و تقلایی در حدنسبتاً سخت انجام داده بودند. هیچ یک از مقایسه های بین گروهی، درون گروهی، و تعاملی برای عامل تقلا معنادار نبود (05/0 ? p). از حیث کوفتگی، دو گروه در طول 8 هفته تمرین حداقل کوفتگی ممکن را داشتند. برای این عامل، فقط مقایسه درون گروهی معنادار بود (006/0=p و 66/9=(18و1)f) و نشان می داد که در طول تمرینات کوفتگی هر دو گروه کاهش معناداری داشته است. بحث و نتیجه گیری: غیر معنادار بودن تفاوت های بین گروهی و تعاملی دو گروه نشان از موفقیت محقق در معادل سازی دو گروه شاهد و تجربی در ابتدای تحقیق دارد. بالا بودن سطح تقلا و پایین بودن سطح کوفتگی نیز دلالت بر موفقیت محقق در تنظیم بار جلسات تمرینی دارد. نتایج نشان داد که، در هر سه عامل مهارتی، هر دو گروه پیشرفت معنادار داشتند. بنابراین، هر دو سبک تمرینی برای مربیان قابل توصیه است. در هر سه عامل مهارتی اندازه گیری شده، گروه تمرین با مانع پیشرفت بیشتری داشت، ولی این تعامل در سطح 50/0 معنادار نبود. بنابراین، هنوز نمی توان با قاطعیت گفت که استفاده از مانع کم ارتفاع مطلوب تر است. افزایش حجم نمونه و یا حجم و دوره تمرینی در مطالعات بعدی ممکن است صحت و سقم این مدعا را بهتر نشان دهد. واژه های کلیدی: والیبال، پیش پرش، عملکرد ورزشی، کوفتگی عضلانی تأخیری، تقلای درک شده.